Heimildarmyndir

The Cats of Mirikatani.

Heimildarmynd eftir Lindu Hattendorf. Linda kynnist Mirikitani, öldruðum japönskum listamanni, á förnum vegi hennar í New York borg rétt fyrir 9/11 atburðinn. Jimmy Mirikitani er áttræður og heimilislaus, fæddur í Californiu en uppalinn í Hiroshima. Hann er sannur listamaður, vera hans á götunni virðist ekki trufla hann svo mikið , svo lengi sem hann hafi sín áhöld til að skapa list.

Linda sér vissulega að þetta er enginn venjulegur karakter og ákveður að gera heimildarmynd um hann. Hún tekur hann upp á sína arma eftir 11. september, þar sem hún býður honum að dvelja í íbúð sinni meðan hún reynir að finna annan dvalarstað.

Myndin snýst ekki einungis um Jimmy sem listamann, heldur fræðir hann okkur líka um sína fortíð, þ.á.m. veru hans í búðunum sem allir Japanir í Bandaríkjunum voru skikkaðir í þegar seinni heimstyrjöldin gekk yfir. Hann hefur fest minningar sínar í myndunum sem hann hefur gert og leiðir okkur í gegnum hverja mynd með sorglegum sögum úr fortíð sinni. Hann gefur okkur þannig mikla innsýn á líf Japana í Bandaríkjunum á tímum seinni heimstyrjaldarinnar. Hann hafði til að mynda misst samband við alla fjölskyldumeðlimi sína og vissi ekki hvort systkini sín væri lífs eða liðin.

Jimmy er ótrúlega stoltur listamaður, hann lítur niður á alla “ commercial art” þ.e. þá listamenn sem mála sem söluvænastar myndir og selja þær túristum á götunni. Hann hefur gert þá fórn að búa frekar á götunni en að selja sig sem listamaður. Listin er honum allt, hún virðist hafa bjargað honum að ná sér eftir að hafa misst alla fjölskyldu sínu og það að búa á götunni.

Þegar Linda ber fyrir honum þá tillögu að flytja inn í velferðarhúsnæði, tekur Jimmy heldur illa í það, enda hefur hann ansi mikið stolt. Linda sýnir honum þó eina af aðstöðum aldraðra í borginni, þar sem hann fær leyfi til að kenna listatíma og virðist hann hafa mjög gaman af.

Myndin sýnir okkur einnig áhugaverð samskipti Lindu og Jimmy. Jimmy er til að mynda mjög illa við það að Linda sé úti lengi á kvöldin og eitt kvöldið situr hann með hendina fyrir brjóstið og lýsir yfir áhyggjum sínum yfir því að þessi einhleypa stúlka sé ekki komin heim svo seint á kvöldi. Ýmsir slíkir hlutir fara auðvitað í taugar Lindu, en samt sem áður virðast þau verða betri og betri vinir eftir því sem líður á sambúðina.

Linda hjálpar einnig Jimmy við að finna gamla ættingja. Hún finnur í dagblaði einu ljóðaskáld að nafni Janice Mirikitani og hefur samband við hana. Þar sem aðeins var ein Mirikitani ætt í Japan komast þau að því að þau voru skyldmenni. En hjartnæmasta stundin er fundurinn á systur Jimmys, sem hann hafði ekki séð í fjöldamörg ár. Þau eiga sitt fyrsta samtal síðan þau voru ungt fólk i gegnum síma þar sem þau ræðast við um nútíð og fortíð, svona ekta feel good moment í myndinni.

Í endann kemur Linda honum í góða íbúð þar sem hann getur hengt upp myndirnar sínar og málað að vild, þeim báðum til mikillar gleði.

Saga Jimmys er frekar ótrúleg og falleg frásögn, svo úr varð þessi stórgóða heimildarmynd. Linda nær mjög vel að sýna fram á einstakan persónuleika Jimmys, hann fær alveg að njóta sín í myndinni. Henni tekst mjög vel til, miða við það að hún virðist hafa verið í fullri vinnu meðan tökum stóð og vann myndin verðlaun árið 2006 á Tribeca kvikmyndahátíðinni.

Þetta er allavega mjög góð heimildarmynd sem flestir ættu að hafa gaman af!

Triumph des Willens

Gríðarlega löng áróðursmynd nasista frá árinu 1935. Veit ekki alveg hversu mikið er hægt að blogga um þessa mynd, þar sem hún skiptist í stuttu máli á ræðum Hitlers og annara nasistaflokksleiðtoga og marseringa. Hún er eftir leikstjórann Leni Riefenstahl og var Hitler sjálfur óopinber framleiðandi. Þetta er ein þekktasta áróðursmynd kvikmyndasögunnar og þykir Leni takast andi vel til við að fá áhorfendur á sitt band með notkun tónlistarinnar og mismunandi tökuaðferðum.

Myndin byrjar með þvílikum skotum af æstum stuðningsmönnum Hitlers, haldandi úti höndum öskrandi Heil Hitler. Hitler er alltaf i þvílíku mikilmennsku hlutverki í myndinni og er greinilegt hversu mikils hann var metinn á þessum tíma.

Einnig er atriði úr ungmennabúðum nasista þar sem ungir menn eru sýndir við leik og virðast allir vera að skemmta sér gífurlega vel. Svo koma mest megnis skot af afar vel skipulögðum marseringum hermanna og þauláhrifamiklum ræðum Hitlers og annarra.

Myndin endar með flutningi Hitlers á einni af sínum frægustu ræðum og allir hlustendur öskra “Sieg Heil!” honum til lofs.

Sé maður einlægir áhugamaður um Nasisma eða Hitler er myndin örugglega hin besta skemmtun, en ég er ekki alveg í þeim hópi þannig ég var farin að missa athygli eftir hálftíma af marseringu. Auðvitað samt sem áður áhugverð mynd, hálfhlægilegt að sjá hversu mikið fólk gleypti við því sem Hitler tróð inn í hausinn á þeim.